Tuvalet Eğitimi-1

Sevgili okur, başlıktan anlaşılacağı gibi bu yazıda bol bol çiş-kaka-tuvalet- bez gibi gayet cıssss, Türk aile yapısına aykırı ve temelden sarsacak kelimeler bolca kullanılacaktır, şimdiden uyarıyorum.....

"Defne hatunun tuvalet eğitimine başladım, başlamadım, başladım ve yarıda bıraktım, başladım ve kendimi Defne'ye teslim ettim." desem sanırım işi özetlemiş olurum. Velhasıl anladım ve okudum ki, tuvalet eğitiminde önemli olan çocuğu dinlemek, gözlemlemek, onu asla zorlamamak ve kıyaslamamak. Yani gayet liberal yaklaşarak, "bırakınız yapsınlar bırakınız yapmasınlar" anlayışıyla hareket etmek gerekiyor.

Olayın esas kahramanı bezli vatandaşın yanında yer alan fedakar, cefakar ve tuvalet eğitiminde çok çekeceği belli annenin, çiş-kaka temizliği konusunda kendisini ne kadar hazır hissettiği de önemli. Gerçi, düşünüyorum da miss kokulu küçük göletleri silmeye ya da tane tane kakacıkları toplamaya nasıl hazır olabilir ki biri insan? Neyse, anneyiz, hazırız, başaracağız, olmasak da olacağız diyorum ve konuya geliyorum.....

Maceramız, Defne 18 aylıkken başladı. Yani geçen Haziranda. Bizim hatun kişi, kakasının gayet farkında olduğu gibi, çişini de ara ara söylüyor gibiydi. Pek bir heveslendim, malum bu işin yazın çözülmesi tüm çevrelerce uygun görülüyordu. Hemen, güvendiğim tecrübeli arkadaşlarımdan birini aradım ve lazımlık alıp tuvalete yerleştirdim. Oturalım, oturmayalım, giyinik oturalım yok bezi çıkaralım vs derken, çıkan dişler, yazın dışarıda geçirilen saatler ve genel gidişat Defne'nin kaka ve (belli oranda) çişin farkında olmakla birlikte bunları tuvalete yapmaya hazır olmadığını işaret edince ve bizim lazımlık, Defne'nin yaramazlıklarının birinci desteği tabure olma yolunda hızla ilerleyince, lazımlığı ikimizin de göremeyeceği bir yere sakladım. Taa ki iki hafta öncesine kadar.

Evet Defne 2 yaşını geçti. Kakasını söylüyor, hatta yapmadan önce söylüyor ve hemen yapıveriyor. Çiş konusu daha tıntın ama olsun, belki lazımlıkta görünce anlar diye düşünüp bismillah lazımlığı geri çıkardım. Bizimkine konuyu tekrar izah ettim. "Bak Defne'cim, burası senin tuvaletin. Çişini kakanı buraya yapacaksın. Sonra güle güle kaka, güle güle çiş diyeceğiz. Tuvaletin gelince bana söyle olur mu" dedim. Veee beklemeye başladım. Oysa belki zaman zaman bezini çıkarıp oturtmam gerekiyordu ama öyle yapmadım. Neyse, bir akşam kakası geldiğini söyleyince "hadi tuvaletine yap" dedim. Pek bir heveslendi, bezi çıkardık lazımlığına oturdu, ben de önüne oturdum, biraz şarkı söyledim, onu cesaretlendirdim derken kakasını yaptı. Çok sevindi, "baba gelsin" dedi. Marifeti gören baba ve sevinçten delirmiş ben, Defne'yi bayağı alkışladık, öptük, kutladık. Sonra kakasının büyük tuvalete atılmasını istedi, arkasından el salladı ve uyudu.

Ertesi sabah uyandığında pek çiş yapmamıştı bezine. Yine lazımlığa oturmak istedi ve bu sefer çişini gayet güzel yaptı. İşe gitmeye hazırlanan babaya bu sefer çiş gösterildi. Baba sevindi, anne uçtu, bizimki gururlu derken.... itiraf ediyorum "aha bu işi terayağından kıl çeker gibi başardık. Bunca zorluktan sonra bari bu kolay oldu" diye düşünüp, kendi kendimize nazar etmemek için dualar okurken, hoooop başladığımız noktaya geri döndük. En son yapılan çişten sonra bizim bezli muzur bir daha lazımlığa oturmadı. Ne kadar dil döktüysem, yalvardıysam, oynadıysam kar etmedi. "Bezini çıkaralım otur" dememle bizimkinin yüzünü buruşturup, başını hayır anlamında sallaması ve kaçması bir oldu. Ben de üstelemekten vazgeçip, işi inada bindirmemeyi tercih ettim. Ama pusudayım, bu sefer o kadar kolay vazgeçmeyeceğim biline !