Mevlana'dan

Allah der ki, "kimi benden çok seversen onu senden alırım" ve ekler, " Onsuz yaşayamam" deme, seni onsuz da yaşatırım. Mevsim geçer. gölge veren ağaçların dalları kurur, sanır taşar, canından saydığın yar bile bir gün el olur, aklın şaşar. Dostun düşman, düşmanın dost olur. Öyle garip bir dünya, "olmaz" dediğin ne varsa hepsi olur. "Düşmem" dersin düşersin, "şaşmam" dersin şaşarsın. En garibi de budur ya, "öldüm" der durur yine de yaşarsın. 35 yıllık hayat tecrübemle tamaman sabit olan bu söz, tesadüfen facebook'ta karşıma çıktı. Paylaşmadan edemedim. Pastırma yazı tatlı havasıyla bizi büyülese de, güneş geçtiğinde soğuk içimizi ısırmaya başladı. Yağmurların, karın, soğukların eli kulağında. Yeniden kış geliyor, yaşayıp da görenler için. Görüp de anlayanlar için. Her ne olursa olsun yaşamın ve sevginin kıymetini bilenler için.... Takvimlerden Ekim sonu, fark ediyorum ki 1996 ile aynı günleri yaşıyoruz. O sene de 24 Ekim perşembeye, 25 Ekim cumaya denk gelmişti. Gelmişti de, asıl roman orada başlamıştı. Kalbim küt küt, moralim bazen diplerde, kolay değil 17 sene oldu. Tıpkı alıntıladığım gibi, Allan beni onsuz da yaşattı... Bir zamanlar, o en karanlık zamanlarımda bir yerlere karaladığım gibi, "herşeye inat en çok da sinsi düşmanım karamsarlığıma inat, seni yaşayacağım hayat" Ve 17 sene sonra şimdi ekliyorum, "ve herşeye rağmen mutlu olacağım, mutlu edeceğim hayat"....