Anneler Günü'ne Bakış

Cuma, Defne'yi yuvadan almaya gittiğimde öğretmeni, kızımla birlikte bana hazırladıkları hediyeyi verdi. İtiraf etmeliyim ki hayatımın en duygusal anlarından biriydi. Kocaman bir kağıdın köşelerine kağıttan çiçekler yapıştırmışlar, ortasına da bir başka A4 kağıda çizip boyadıkları "benim" resmimi yapıştırmışlar.

Bu harika el işi, göz nurundan ziyade, kağıdın alt tarafına Defne'nin söylediği ve öğretmeninin kaleme aldığı not beni benden alıp götürdü. "Benim annem" demiş Defne, "makarna pişirir, beni sever, oynarız". Herhalde öğretmeni sordu, bu da benim olmadığım bir ortamda benimle ilgili bunları söyledi. Demek makarna yaparmışım, Defne'yi severmişim ve onunla oynarmışım. 3,5 yaşına yaklaşan minik kızımın bana bakış açısı bu. Gelip gidip resme, resimden ziyade bu nota baktığımı, gözlerimin dolduğunu söylesem ??

18 sene sonra, annemden bana kalanlarsa..... sesi kulaklarıma gelmiyor artık, sesini unutmuşum anneciğimin. Görüntüsü, elimde kalan fotoğraflar sağ olsun, hala daha mevcut. Bu fiziksel kısımdan ziyade, bana olan gerçek sevgisi, gerçek ilgisi, gerçek güveni ve gerçek koruması gayet net, hiç silinmeyecek hafızamdan.

Peki ya siz? Annelerinizi nasıl hatırlıyorsunuz? Onları "iyi" hatırlayacak kadar şanslılardan mısınız?

"Anneler günü kutlu olsun" diye bitmeyecek bu post. Kimse kusura bakmasın. Yıllarca her anneler günü, öncesindeki 2 hafta ("hediye alın" cıngılları yüzünden) ve sonrasındaki 1 hafta olmak üzere en bunalımlı dönemlerimdi. Bana, yitip giden ve bir daha asla sahip olamayacağım gerçekleri anımsattığı için hala daha kutlamaya elim, dilim varmıyor bugünü. Evet, artık ben de bir anneyim ve tek dileğim Defne'nin, varlığımda ve yokluğumda beni "iyi" hatırlaması..... Umarım inandığım o yüce güç, Defne'nin gönül gözünü, hayata ve bana "iyi" olan bakışını asla kör etmez......

Mutlu pazarlar !